Paul Bataille geeft een lezing over zijn persoonlijke ontwikkelingsweg aan de hand van gedichten uit zijn twee recent verschenen eerste dichtbundels. Hij vertelt hoe juist de problemen waar hij in zijn leven tegenaan liep, hem hielpen rust en vrede te vinden in het heden, ook of juist temidden van alle pijn en narigheid.

‘Houd je hart zacht. Onmogelijk zacht.’ ‘Vind je rust in niet weten.’ Een paar kenmerkende regels uit de gedichten van Paul Bataile (1962). De bundels Liefde voor alles, gedichten over wat je ten diepste bent en De weg kwijt, verlichting in het losgeslagen nu verschenen afgelopen september.

Bataille is Neerlandicus en werkte twaalf jaar lang als tekstschrijver en communicatietrainer, toen het leven hem terugfloot. Hij werd oververmoeid en kon niet anders meer dan de kwesties waar hij al zijn leven lang mee worstelde gaan uitzoeken.

“Ik schreef in mijn jeugd al songteksten, heb altijd graag geschreven. Sinds een paar jaar komen er gedichten, die me ook duidelijk maakten wat er met me aan de hand was. Ik voel me een soort van overgenomen door het leven zelf, door liefde zelf, alsof ik er zelf niet meer ben”, zegt hij. “En tegelijk ben ik er juist meer dan ooit. En dat mysterie probeert zich op een of andere manier via mijn gedichten te laten zien.